Hace ya mucho tiempo que te vi por primera vez, fue casual, inesperado, tan sencillo como contemplar la belleza de un edificio, como seguir las piedras de una fortaleza hasta que mi mirada se cruzó con la tuya y se rozaron, fue algo inocente, casi infantil, pero desde entonces no puedo vivir sin ti, cada noche a la misma hora, haga frío o calor, llueva o caiga nieve, aunque una enfermedad esté arañando mi cuerpo, he de pasar por tu ventana. Sé que mi timidez está impidiendo que te llegue a conocer pero tu belleza es tanta que me siento perecer!
Ja fa molt temps que et vaig veure per primera vegada, va ser casual, inesperat, tan senzill com contemplar la bellesa d'un edifici, com seguir les pedres d'una fortalesa fins que la meva mirada es va creuar amb la teva i es van fregar, va ser una mica innocent, gairebé infantil, però des d'aleshores no puc viure sense tu, cada nit a la mateixa hora, faci fred o calor, plogui o caigui neu, encara que una malaltia estigui esgarrapant el meu cos, he de passar per la teva finestra. Sé que el meu timidesa està impedint que t'arribi a conèixer però la teva bellesa és tanta que em sento morir!
No hay comentarios:
Publicar un comentario